HAMDİ SAĞLAMER Hamdi Sağlamer Ağabey 1932 Samsun doğumludur. 23 Ekim 2017 tarihinde 85 yaşında iken Samsun’da vefat etmiştir. 1957 yılına kadar günahlarla dolu gayr-i İslami bir girdabın içinde dönüp dururken, o sene dünyası değişir, ‘Sağlam’ bir nur talebesi oluverir Sağlamer ağabey. 1958’de Bediüzzaman’ı Isparta’da ziyaret eder, Hz. Üstad ona orada bir vazife tevdi eder. Der ki: “Seni otuz senelik talebelerimle birlikte talebeliğe kabul ettim. Samsun’a gidince benim bedelime Karadeniz ve havalisini gez.” Hamdi ağabeyi artık kimse tutamaz. Zübeyir ve diğer ağabeylerin de tertip ve desteğiyle bihakkın aldığı vazifeyi ifa eder. Oldukça uzun hatıralarını hem Samsun’da, hem İzmir’de iki kere kamera ile kaydedilmiştir. Kendi yayınladığı “Hatıralarım” adlı kitabından da tamamı okunabilir. Hamdi Sağlamer, yine sağlam bir nur talebesi olan merhum Ali Rıza Sağlamer’in kardeşidir. HAMDİ SAĞLAMER ANLATIYOR: 1932 yılında Samsun’da doğmuşum. 1957 yılına kadar günahlarla dolu gayr-i İslami bir hayatın girdabı içinde dönüp duruyordum. İslamiyet’e, Risale-i Nur’a doğru ilk adımımı rüya âleminde attım. GAYR-İ MEŞRU HAYATTAN BİR TOKATLA UYANDIM. Rüyamda yine bir işret âlemindeyim. Nurani bir zat yanıma geldi, şefkatle: “Evlâdım, bu içkiyi bir daha sakın içme” diye tembih etti. Ben: “Peki hocam, bir daha içmem” deyince, o zat döndü ve gitti. Ama ben, “hocayı savdık” nasılsa der gibisinden devam ettim. Biraz sonra o zat tekrar geldi yanımıza. Fakat o mülâyim ve şefkatli hâl gitmiş, yerini şiddet ve celâl almıştı. Gözlerinden sanki lâvlar saçıyor, hiddetinden yüzü değişik bir hal almıştı. Bana: “Ben sana bunu bir daha içmeyeceksin demedim mi?” deyip enseme bir tokat yapıştırdı. Ben korkudan yüzükoyun toprağa gömüldüm. Nefesim kesildi, nefes alamıyor, boğuluyordum. Uğraştım ama bir türlü kurtulamadım. “Bir daha içmeyeceğim!” diye bağırarak uyandım. Rüyamda yediğim o tokadın yeri çok şiddetli ağrıyordu. Tam bir hafta ağrıdı. Parmakların izini hala ensemde hissediyordum. İşte o tokat, benim hayatımın dönüm noktası olmuştu. O tokadın sevkiyle İslamiyet’e dair meseleleri araştırmaya başladım. Bu araştırmalarım esnasında Risale-i Nur eserleri geçti elime. Fakat risaleleri pek anlamıyordum. Yine bir rüya gördüm. Nur yüzlü, sarıklı, cübbeli mübarek bir zat, elinde tarif edemeyeceğim bir ışıkla; elimden tutup zifiri karanlıklardan bilmediğim ve görmediğim yerleri hem gezdirip, hem de risalelerden anlamadığım yerleri izah ediyordu bana. Bu alaka aralıksız iki ay devam etti. Risaleleri anlamaya başlayınca o zatı bir daha göremedim. ÜSTAD BİZİ KABUL ETTİ Risale-i Nur eserlerini okumaya başladıktan yedi-sekiz ay kadar (1958) sonra, Samsun/Bafralı nur talebesi Muammer Şenel ağabeyle beraber Isparta’ya Üstad Bediüzzaman hazretlerini ziyaret etmeye karar verdik ve gittik. Rüşdü Çakın ağabeyin boyacı dükkânına gittik önce. Orada oturanlardan birisi: “Gazi Yiğitbaşı ile iki mebus, Üstad’ı ziyarete geldiler, Üstad çok hasta olduğundan görüşmeyi kabul etmedi, geri döndüler” dedi. O zama, çok üzülmüş, ümitsizliğe kapılmıştım. Beş dakika geçti geçmedi, yirmi yaşlarında bir genç kapıya geldi: “Üstad sizi bekliyor” dedi ve yürümeye başladı. Biz de hemen peşine düştük. Bir bahçe kapısının önüne gelince, kapı açıldı. Kapıda Bayram Yüksel Ağabey göründü, bizi içeri aldı: “Maşallah, tebrik ederim, Üstad sizi kabul etti” dedi ve bizi iki katlı evin üst katına, Üstadın yanına çıkardı. Isparta’da müze olan evden bahsediyorum. ÜSTAD’I SANKİ ÇOK GÖRMÜŞÜM GİBİ GELDİ BANA Üstad Hazretleri karyolanın üzerinde başında ceviz yeşili bir sarık, sırtında cübbe, cübbenin içinde yakasız beyaz bir gömlek, sırtına aldığı yorganla oturuyordu. Üstad’ı görünce, hemen bir yakınlık hissettim ben. Daha evvel sanki çok görmüşüm gibi geldi bana. Ama nerede gördüm, bir türlü çıkaramıyordum. Daha önce resmini dahi görmemiştim. Epeyce sonra anladım ki; meğer her gece rüyamda iki ay bana ders veren, Hz. Üstad imiş. Aynı kılık kıyafetle karşımda duruyordu Üstad. Üstad hazretlerinin yanına, yattığı karyolaya doğru yaklaştım. Daha önceden elini öptürmediğini duymuştum; ama ben, ne olursa olsun öpeceğim diye niyet etmiştim. Eline uzandım, öptüm. Üstad elini öpmeme müsaade etmişti. Ben, Elhamdülillah Üstad’ın elini öptüm diye bir kenara çekilip oturmak istedim. Fakat Hz. Üstad, “Gel kardaşım” diyerek alnımdan öptü ve beni kucakladı, yanı başında yer göstererek, “Buraya otur” diye, adeta emretti. Muammer Şenel ağabey karyolanın ayakucunda, kilimin üzerinde oturuyordu. Hamdi Sağlamer’in hatıralarının tamamı, Ağabeyler Anlatıyor cilt 8 kitabından ve kendi yayınladığı “Karanlıktan Nura Hatıralarım” kitabından okunabilir.

Be the first to comment