SABRİ KARAGÖZ AĞABEY Sabri Karagöz Ağabey 1933 senesinde, Afyon’un Evciler ilçesinin Akyarma köyünde dünyaya gözleri açmıştır. Sabri Ağabey 7 Mart 2022 tarihinde Nazilli’de vefat etmiştir. Nüfustaki adı Sabri olmakla beraber, 40 sene boyunca baba-oğul seviyesinde münasebetleri devam etmiş olan hocası Hasan Atıf Egemen tarafından, ince bir mantıkla, Sabri’nin yanına “Hasan” da ilave edilmiştir. “Ha sen, Hasan!” Yani “Ha sen, ha ben farkımız yok” demiştir hocası Hasan Atıf Egemen. Kur’anların toplatıldığı, Allah kelâmını okuyanların hayvan damlarına kaçarak saklandığı bir dönemde, Köy Enstitüsü’nde” orta eğitime başlayan Sabri Ağabey’in çok ilginç hatıraları var. Bugüne kadar hiç kimseye vermedim dediği hatıralarında, Risale-i Nur’un erkânları içinde çok önemli yeri olan Hasan Atıf Egemen’le olan kısımları çok kıymetli... Bu sebeple Atıf Ağabey’i ayrı bir başlık halinde yayına hazırladık. Sabri Ağabey, o zamanlarda yazılmış bir dosya miktarı el yazması risale, mektup ve Atıf Ağabey’in okul diplomalarıyla, vesikalık bir fotoğrafını arşivime koyulmak üzere hediye etti. Hasan Atıf Ağabey’in fotoğrafını görünce çok sevindim. Onun düzgün bir fotoğrafını daha evvel bulamamış ve yayımlayamamıştım. Şimdi nasip oldu… Bediüzzaman Hazretlerini üç kere ziyaret etmiş olan Sabri Ağabey, 1956 senesinden beri Nazilli’de ikamet etmektedir. 28 Aralık 2008 Pazar günü, kendisini saatlerce dinlediğimiz halde, o fevkalâde hâl ve kâl dili ile konuştukça bizi oturduğumuz koltuğa çivilemiş, hem ağlamış, hem de ağlatmıştır. Ömer Özcan SABRİ KARAGÖZ ANLATIYOR: Ben Sabri Karagöz, 1933 senesinde Afyon’un Evciler ilçesinin Akyarma köyünde doğdum. Atalarım Bulgaristan göçmenidir. O zaman köyümüzde okul olmadığından, dokuz yaşında okula başlayabildim ben. Annem 1948 Osmanlı İdadiye’si (lise) mezunudur. Akşamları 3-4 kardeş bizi toplar, kandil ışığı ile Kur’an-ı Kerim öğretir, masallar anlatırdı. Ben Osmanlıcayı ilk defa annemden öğrendim. O tarihlerde annem ilk defa Bediüzzaman ismini duymuş. Hatta “Onu ziyaret edelim” demişti bana. Köye jandarma geldiğinde hemen Kur’anlar saklanıyordu. Bizim köyümüz muhacir köyüydü. Kendi aralarında ittifak çok kuvvetliydi. Bir hoca tuttular, Nazife Hoca. Ona bir yer verdiler. 40-50 kadar çocuk, bize Kur’an’ı öğretmeye başladı. Yakınımızda Evciler köyü vardı. Oradan da bazı çocuklar gelirdi. Dışarıdan duyulmasın diye tedbir alındı ama duyulmuş. Jandarma geldi. Nazife Hoca alelacele bizi öküz damına sakladı. Bunlar 1940’lı senelerin başlarında oluyor. İlkokul bittikten sonra Isparta Gönen Köy Enstitüsü’ne girdim. İki sene devam ettikten sonra bazı sebeplerden dolayı oradan mezun olamadım. Sonra Dinar Ortaokulu açıldı, ikinci sınıftan itibaren orada devam ettim. Ama orada da bakımsızlık vardı. Bizi sıtma tutuyordu. Ben de çok zayıf olduğumdan dolayı çok kötü etkileniyordum. Bu sebeple bu okulu da bitiremedim. Köyümüze geldim. Babam arabacı ustasıydı. Onun yanında demircilik yapmaya başladım. Böylelikle ilk işim demircilik olmuş oldu. Daha sonra gezici işportacılık, tuhafiyecilik, saatçilik gibi çok farklı işlerde çalıştım. Nazilli’de, sonra küçük bir dükkân açtım. Ufak tefek şeyler satarken İzmir Karabağlar’da bir dükkân aldım. Sonra iflas edince o dükkânı satmak zorunda kaldım. Sonra yedi sene kadar İstanbul’da çalıştım. Mahmutpaşa’da işportacılık yaptım. Saat kayışları imalatı yaptırdım, Türkiye’yi dolaştım. Üç çocuğum vardı. Benim evde olmadığım zamanlarda anneleriyle yalnız kalıyorlardı. 1946 senesinde tanıdığım Hasan Atıf Ağabey’le münasebetimiz, asıl olarak 1950’de başladı ve 1988’de vefatına kadar baba-evlat, hoca-talebe samimiyetinde devam etti. Ondan çok istifade ettim. Sonunda Nazilli’de bir ev aldım, 1956 senesinden itibaren Nazilli’de ikamet etmekteyim. Hatıraların tamamı Ağabeyler Anlatıyor cilt-5 kitabından okunabilir.

Be the first to comment